ناردون گراف

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می نشینی رو به رویم، خستگی در می‌کنی

چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست

باز می خندی و می پرسی که: «حالت بهتر است؟»

باز می خندم که: «خیلی»، گرچه می دانی که نیست

شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند

یاس و مریم می گذارم، توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت، می شود آیا کمی

دست هایم را بگیری، بین دستانی که نیست

وقت رفتن می شود، با بغض می گویم: «نرو ...»

پشت پایت اشک می ریزم، در ایوانی که نیست

می روی و خانه لبریز از نبودت می شود

باز تنها می شوم، با یادِ مهمانی که نیست ...

رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است

باور این که نباشی، کار آسانی که نیست!

بی تا امیری

شاه شمشاد قـدان ، خسرو شیرین دهنان

که به مژگان شکند قلب همــه صف شکنان

مست بگذشت و نظر بـر من ِ درویش انداخت

گفت ای چــشم و چراغ همه شیرین سخنان

تا کـی از سیم و زرت کیسه تهـی خواهد بود

بنده ی من شو و برخــور ز همه سیم تنان

کمتر از ذره نئـی ؛ پست مشو مهــر بورز

تا به خلـوتگه خورشید رسی چرخ زنان

بر جهان تکیه مکن ور قدحی مِـی داری

شادی زهره جبینان خـور و نازک بدنان

پـیر پیمانه کش من که روانـش خوش باد

گفت پـرهیز کن از صحبت پیمان شکنان

دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل

مـرد یزدان شو و فارغ گذر از اهـرمنان

با صبا در چمن ِ لاله سحر می گفتم

که شهیدان ِ که اند این همه خونین کفنان ؟

گفت حافظ من و تـو مَحرم این راز نه ایم

از مـی لعل حکایت کن و شیرین دهنان ..

حافظ