نه به شاخ گل نه بر سرو چمن پبچیده ام
شاخه تاکم بگرد خویشتن پیچیده ام
گرچه خاموشم ولی آهم بگردون می رود
دود شمع کشته ام در انجمن پیچیده ام
می دهم مستی به دلها گر چه مستورم ز چشم
بوی آغوش بهارم در چمن پیچیده ام
جای دل در سینه صد پاره دارم آتشی
شعله را چون گل درون پیرهن پیچیده ام
رهی معیری
نوبت پایان زمستـان رسید
هلهله از جانب مستــان رسید
بــوی بهـــاران همه جـا شد روان
بر تن بی جان جهان، جــان رسید
نغمـــه ی نوروز جهـــانگیــر شد
بلبــل سرگشتــه به بستـان رسید
بـــاز حیـــاتی دگــر آغــاز شد
آیتــی از وعــده ی قــرآن رسید
بام جهـان یکسـره شد شور و نور
طفــل خیــالـم به دبستــان رسید
هر گــل و نوروز نشـان خـداست
هـدیه ای از خـالق رحمــان رسید
اِ لیـــار
بنگر حیرت عقل را و جرأت عشق را،
بگذار عاقلان ما را به ماندن بخوانند
راحلان طریق می دانند که ماندن نیز در رفتن است.
«شهید آوینی»
