ناردون گراف

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم

راحت جان طلبم و از پی جانان بروم

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب

من به بوی سر آن زلف پریشان بروم

دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت

رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم

چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت

به هواداری آن سرو خرامان بروم

در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت

با دل زخم کش و دیده گریان بروم

نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی

تا در میکده شادان و غزل خوان بروم

به هواداری او ذره صفت رقص کنان

تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

تازیان را غم احوال گران باران نیست

پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم

ور چو حافظ ز بیابان نبرم ره بیرون

همره کوکبه آصف دوران بروم

حافظ

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

شاه شمشاد قـدان ، خسرو شیرین دهنان

که به مژگان شکند قلب همــه صف شکنان

مست بگذشت و نظر بـر من ِ درویش انداخت

گفت ای چــشم و چراغ همه شیرین سخنان

تا کـی از سیم و زرت کیسه تهـی خواهد بود

بنده ی من شو و برخــور ز همه سیم تنان

کمتر از ذره نئـی ؛ پست مشو مهــر بورز

تا به خلـوتگه خورشید رسی چرخ زنان

بر جهان تکیه مکن ور قدحی مِـی داری

شادی زهره جبینان خـور و نازک بدنان

پـیر پیمانه کش من که روانـش خوش باد

گفت پـرهیز کن از صحبت پیمان شکنان

دامن دوست به دست آر و ز دشمن بگسل

مـرد یزدان شو و فارغ گذر از اهـرمنان

با صبا در چمن ِ لاله سحر می گفتم

که شهیدان ِ که اند این همه خونین کفنان ؟

گفت حافظ من و تـو مَحرم این راز نه ایم

از مـی لعل حکایت کن و شیرین دهنان ..

حافظ

صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار

وز او به عاشق بی‌دل خبر دریغ مدار

به شکر آن که شکفتی به کام بخت ای گل

نسیم وصل ز مرغ سحر دریغ مدار

حریف عشق تو بودم چو ماه نو بودی

کنون که ماه تمامی نظر دریغ مدار

جهان و هر چه در او هست سهل و مختصر است

ز اهل معرفت این مختصر دریغ مدار

کنون که چشمه قند است لعل نوشینت

سخن بگوی و ز طوطی شکر دریغ مدار

مکارم تو به آفاق می‌برد شاعر

از او وظیفه و زاد سفر دریغ مدار

چو ذکر خیر طلب می‌کنی سخن این است

که در بهای سخن سیم و زر دریغ مدار

غبار غم برود حال خوش شود حافظ

تو آب دیده از این رهگذر دریغ مدار

حافظ