غنچه با لبخند 
می گوید تماشایم کنید 
گل بتابد چهره همچون چلچراغ 
یک نظر در روی زیبایم کنید 
سرو ناز 
سرخوش و طناز 
می بالد به خویش
گوشه چشمی به بالایم کنید 
باد نجوا می کند در گوش برگ 
سر در آغوش گلی دارم کنار چتر بید 
راه دوری نیست پیدایم کنید 
آب گوید 
زاری ام را بشنوید 
گوش بر آوای غمهایم کنید 
پشت پرده باغ اما 
در هراس 
باز پاییز است و در راهند آن دژخیم و داس 
سنگهم حرفایی می زنند 
گوش کن 
خاموش ها گویا ترند 

از در و دیوار می بارد سخن 
تا کجا دریابد آن را جان من 
در خموشی های من فریاد هاست 
آن که دریابد چه می گویم کجاست 
آشنایی با زبان بی زبانان چو ما 
دشوار نیست 
چشم و گوشی هست مردم را دریغ 
گوش ها هشیار نه 
چشم ها بیدار نیست  

فریدون مشیری

بگذار سر به سینه من تا که بشنوی

آهنگ اشتیاق دلی دردمند را

شاید که پیش ازین نپسندی به کار عشق

آزار این رمیده سر در کمند را

بگذار سر به سینه من تا بگویمت

اندوه چیست عشق کدامست غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان

عمری است در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم آن چنان که اگر ببینمت به کام

خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

 ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرام و روشنی

من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های ترا دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

بگذار تا بنوشمت ای چشمه شراب

بیمار خنده های توام بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی گرم تر بتاب

فریدون مشیری

بوی باران بوی سبزه بوی خاک

شاخه های شسته باران خورده پاک

آسمان آبی و ابر سپید

برگهای سبز بید

عطر نرگس رقص باد

نغمه شوق پرستو های شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه ها و دشت ها

خوش به حال دانه ها و سبزه ها

خوش به حال غنچه های نیمه باز

خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز

خوش به حال جام لبریز از شراب

خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در این روزگار

جامه رنگین نمی پوشی به کام

باده رنگین نمی نوشی ز جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن می که می باید تهی است

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکویی شیشه غم را به سنگ

هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

فریدون مشیری