باغبان و رهگذاری نیست
باغِ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر زِ چشمش پرتو گرمی نمی تابد
ور به رویش برگ لبخندی نمی روید
باغِ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟!
داستان از میوه هایِ سر به گردون سایِ اینک
خفته در تابوتِ پستِ خاک می گوید.
باغ بی برگی خنده اش خونی ست اشک آمیز
جاودان بر اسبِ یال افشانِ زردش می چمد در آن
پادشاه فصل ها
پاییز
م.امید
هر که خود داند و خدای دلش
که چه دردی ست، در کجای دلش
مهدی اخوان ثالث
من اینجا بس دلم تنگ است
و هر سازی که می بینم بد آهنگ است
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی‌برگشت بگذاریم
ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است ؟
کجا؟ هر جا که پیش آید
به آنجایی که می گویند
چو گل روییده شهری روشن از دریای تر دامان
و در آن چشمه‌هایی هست
که دایم روید و روید گل و برگ بلورین بال شعر از آن
و می نوشد از آن مردی که می گوید
چرا بر خویشتن هموار باید کرد رنج آبیاری کردن باغی
کز آن گلْ کاغذین روید؟
به آنجایی که می گویند روزی دختری بوده‌ست
که مرگش نیز چون مرگ «تاراس بولبا»
نه چون مرگ من و تو، مرگ پاک دیگری بوده‌ست
کجا؟ هر جا که اینجا نیست
من اینجا از نوازش نیز چون آزار ترسانم
مهدی اخوان ثالث
